Blogs

Het is 25 februari 2020 als de eerste ‘geruchten’ met betrekking tot Corona ons land binnendringen. Ik weet het nog precies want de eerste ‘besmetteling’ kwam uit Loon op Zand en precies die dag stond ik met Bumba en opa bij de carnavalsoptocht in datzelfde Loon op Zand. Feestend en dansend en confetti gooiend en bovenal nietsvermoedend dat de komende maanden in een complete chaos zouden veranderen. 16 maart 2020 sprak Premier Rutte tijdens een persconferentie de volgende woorden uit: “Ik heb vanavond geen gemakkelijke boodschap voor u…” Ik deed op dat moment, naast mijn werk, een opleiding op de fotovakschool in Eindhoven. Ik zat in mijn afstudeerjaar en had gave grootse plannen. We zouden een heuse expositie gaan organiseren en ik zou mega grote portretten tentoon gaan stellen. Ik zag het al helemaal voor me. Close-up portretten van kinderen, ruw en puur, die megagroot in een hele gave ruimte (die hadden we al gevonden) opgehangen zouden worden. Elke nacht droomde ik van deze droom. Totdat 16 maart alles veranderde en ik in één week tijd mijn kinderen alle vloekwoorden die er maar bestaan heb aangeleerd! Zó boos was ik op die K-corona, op Rutte omdat hij de hele flikkerse boel dichtgooide, op de fotovakschool omdat die zeiden dat we wél gingen afstuderen maar dan online (hoe dan?!) en op Roberto (geen idee waarom maar hé het luchtte wel lekker op!). Mijn hele droombeeld wat ik had, stortte ineens in. En na een week vloeken, tieren en me héél zielig vinden, dacht ik: hier schiet ik dus écht geen ene moer mee op en dit negatieve gedoe helpt me geen zak verder. Kappen dus mevrouw Koolen! 'Kap met dat gezeur en kijk gewoon wat er wel is.' En ik kan je zeggen dat was niet heel veel, of nou er was wel heel veel maar dan vooral heel veel kind, heel veel speelgoed, heel veel energie en heel veel zooi door mijn hele huis. Oftwel ik leefde binnen één week in een compleet gekkenhuis. Guusje was 13 en zat net op het Middelbare en zat boven op zolder met slechte WIFI zuchtend en kreunend online lessen te volgen, Job was 10 jaar en toen al niet dol op school dus gooide zijn thuiswerk direct aan de kant en zat gniffelend te gamen op zijn kamer en ‘onze baby’ was 3 jaar en veranderde de woonkamer binnen luttele seconden in een heus Monkeytown. Oh ja en ons Roberto vertrok elke dag naar een ‘rustoord’ in Waalwijk want tja sommigen hadden geluk en mochten wel gewoon op locatie blijven werken. Ik had die dikke vette mazzel helaas niet omdat mijn bedrijf binnen no-time álles geregeld had om ‘lekker’ thuis te kunnen werken. In de HEL, welteverstaan. Want dat was het. Met één puber, een pre-puber, een baby en een gefrustreerde pre-midlife moeder heb je de perfecte mix om binnen no-time een gekkenhuis te vullen. En om dit dagelijks ‘leed’ een beetje te verzachten begon ik al heel snel met het schrijven van verhalen. Elke dag schreef ik als een soort therapie een verhaaltje op Facebook over wat er die dag zoal was gebeurd. En dat was veel kan ik je vertellen. Alleen de frustratie m.b.t. tot mijn afstuderen bleef, aangezien ik mensen wilde fotograferen maar die mensen moesten ineens op afstand blijven, ik mocht niemand meer thuis ontvangen. Dus ging ik zomaar wat aanklooien. Op een avond kocht ik de puber om met heel veel snoep en begon ik van haar in mijn studio portretten te maken. Corona-proof en met een mondkapje op & WC-rollen in haar haar. Een doorslaand succes: NOT! Dus weer chagrijnig want ook dit idee voelde als mislukt. Maar wat kan dan wel? En toen ik het écht niet meer wist en op een gegeven moment compleet afgemat achter mijn laptop aan de keukentafel zat, gefrustreerd om me heen keek naar de chaos en ik de wanhoop nabij was, kreeg ik een helder moment. Want tja mevrouw Koolen, jij bent toch zo dol op het vastleggen van eerlijke, pure momenten, nou kijk eens om je heen. De verhalen én mooie plaatjes (en ook de zooi ja!) liggen hier voor het oprapen! En zo ontstond mijn idee voor mijn nieuwe corona-proof afstudeerproject. Ik zou een reportage gaan maken over deze bizarre coronatijd en hoe dat was met thuiswerken, lockdowns, opaatjes en omaatjes, persconferenties, mondkapjes etc. En zo geschiedde… De hele dag lag ik als een soort Edwin Smulders met mijn camera tussen het speelgoed om de mooiste foto's te maken. Wat weer veel frustratie opriep bij vooral de pubers maar vooruit die hebben geheel ter compensatie een trampoline van mij gekregen dus hadden geen poot meer om op te staan. En toen dacht ik ineens als ik die foto's nu eens combineer met die dagelijkse verhaaltjes en hoppa, een GEWELDIG idee was geboren. Oftwel, op 6 juni 2020 ben ik afgestudeerd aan de fotovakschool met mijn eerste boek ‘#BLIJFTHUIS Fotodagboek in Coronatijd’. En toen brak ineens de positieve pleuris uit. Want waar voorheen voor mijn gevoel écht alles mis ging, ging nu ineens alles in tig-voud goed. Ik kreeg een telefoontje van de krant (had ze zelf gemaild maar hé ze moeten maar terugbellen hè!) en er verscheen een paginagroot artikel over mijn boek in het Brabants Dagblad. Ik deed mee aan een landelijke corona-fotowedstrijd en zeker vier van mijn foto’s werden uitgekozen en hingen op een expositie in museum Hilversum én verschenen in het boek 'Pandemic'. En als klap op de vuurpijl werd één foto van Guusje met mondkapje, die we samen achter in mijn studio hadden gemaakt, uitgekozen tot promotie foto van diezelfde expositie en verscheen op een metershoog doek aan museum Hilversum. De eerste keer dat ik dat zag, was ik zo intens gelukkig. Je eigen foto, je eigen meisje, hangend aan museum Hilversum. Dan ken je toch wel janken van geluk, en zo geschiedde! En zie hier ook een foto met Guusje voor mijn foto samen met William Rutte, dat is toch gaaf. En lieve mensen nou ga ik écht niet als een soort positivo goeroe lopen roepen dat je altijd positief moet zijn want soms is het leven gewoon even ontzettend KLOTE en mag je een potje janken en je K*T voelen échter daarna raap je het hele zooitje (jezelf) weer bijeen, tover je die lach op je smoel en ga je bedenken wat er WEL is. Nou en soms duurt dat even en soms is het er direct maar heb vertrouwen want het komt goed.  Want als jij je fucking best doet om positief te blijven dan zal het leven jou ook heel veel positiviteit teruggeven. Daar ben ik van overtuigd.  En dat klinkt natuurlijk allemaal een beetje als zweverig gelul maar ik geloof het wel. En weet je lieve mensen, naast positief proberen te zijn, klooi ik er ook maar gewoon een potje op los hè. Maar dat doen we allemaal hoor, geloof me maar. Niemand weet precies wat hij aan het doen is en wat het leven voor hem of haar in petto heeft. Juist dat gepruts maakt het leven toch geweldig! Ook nu zit ik in zo'n fase dat ik denk "Waar the fuck gaat dit in godsnaam naartoe?" En ik zeg jullie eerlijk, ik heb geen idee! Ik heb 1000 ideeën waar ik er elke dag wel eentje van uitwerk, mega-enthousiast over ben om hetzelfde idee vervolgens weer in de kliko te flikkeren en zo maak ik mijn gezin dus krankjorum. Maar hé dat maken ze mij ook zo vaak dus 'no merci from me!" En dan laat ik het ook gewoon weer ff los, vertrek ik een dagje in mijn uppie naar de sauna, ga ik biertjes tappen op een festival, het maakt allemaal niet zoveel uit zolang je maar gewoon doet wat je leuk vindt dan komt het allemaal goed. Want ook nu ligt het ultieme idee al ergens om mij heen te wachten, en als ik het straks zie en ik pak het bij zijn oren, man man man dan gaat mevrouw Koolen knallen hoor. Heb vertrouwen lieven mensen! Geluk is voor iedereen, en we klooien allemaal maar wat aan, geloof me nou maar. Michosje Ratelband kan het weten. Mooie dag allemaal!

Gisteren was het dan éindelijk zover! Ons Roberto had één dagje vrij in de meivakantie en dat moest gelijk groots gevierd worden. Want tja als je man een foutje in de planning heeft gemaakt en al zijn vakantiedagen in de zomer heeft gepland, dan is het als eigen onderneemster 'geen enkel probleem' om ff alle andere vakanties op te vangen want ‘je bent toch thuis!’ Dit klinkt een beetje cynisch én dat is het ook want één van de lastigste dingen aan ondernemen vind ik ‘tijd claimen’. En dan niet ‘s avonds na 21 uur als je al helemaal uitgerot en afgemat achter je laptop kruipt, nee échte grote mensen werktijd! Want tja die hersentjes van die lieve wezentjes (ja ja ook die van ons Roberto) werken vaak zo: ‘als het (ík!) er zit dan is 'het' er en dan mogen we los!’ Oftewel dan gaan we er álles aan doen, een soort Guinness World Record ervan maken, om haar vooral niet langer dan 5 minuten iets achter haar laptop te laten doen. En dat lukt standaard als een malle! En normaal zou ons Roberto natuurlijk direct bijspringen maar door 5 weken zomervakantie te plannen, blijft er voor de andere vakanties nauwelijks iets over. Oftewel: Hoi klein lief achtjarig energiebolleke, hoi lieve 15-jarige eat-sleap-game-rommelmakende-geinige puber & hoi Netflix kijkende, koelkast plunderende, eierbakkende-lieve-Guuske en Jasonneke leuk dat jullie er 24/7 zijn maar kan jullie energie af en toe ff op 0 en kunnen jullie smoeltjes soms ff een uurtje TEGELIJKERTIJD toe want deze vrouw wil een heuse ‘business’ (och mensen dat klinkt me toch stoer) uit de grond stampen. En daar kan ze jullie niet altijd bij gebruiken! Dús: zit & zwijg! En dan vooral tegelijkertijd want ze leven hier in de vakantie als een soort canon. Ken je dat van vroeger tijdens de muziekles? Ik heb het ff opgezocht maar een canon is een muzikaal stuk waarbij verschillende zangers of groepen zangers dezelfde melodie zingen, maar elk op een ander moment begint. Oftwel ze slapen, hangen op de bank, maken je keuken 1 grote tering bende en vreten de hele dag alles wat los en vast zit, hetgeen natuurlijk al bloedirritant is maar als ze dat dan ook nog allemaal omstebeurt doen dan is er natuurlijk altijd wel eentje die in jouw aura loopt te klootviolen! 

Waarom ik miljonair wil worden

‘Hoe overleef ik...én Corona...én mijn kids...én mezelf...én deze tweede lockdown?’ Zo begon ik tijdens de corona pandemie 100 dagen lang mijn dagelijkse verhaaltjes over het reilen en zeilen van mijn gezin tijdens de coronaperiode. Omdat ik onlangs een avontuur als ondernemer ben aangegaan wil ik deze traditie van mooie verhalen vertellen weer dagelijks op gaan pakken. Ik zal dus dagelijks een verhaaltje gaan vertellen over al mijn avonturen als beginnend ondernemer.  Lekker met alles erop en eraan: de successen, de fouten, de ongemakken, gewoon de ongecensureerde versie van mijn avontuur. En om jullie alvast een beeld te geven, hierbij een verhaaltje uit de oude doos toen we in Nederland nog gezellig met elkaar in lockdown zaten. Veel leesplezier!

WIJ ZIJN GODVERDOMME VERANDERD IN EEN OUDE NOKIA!

LET'S TALK ABOUT MONEY

Jazeker, je leest het goed! Ik bedoel dan natuurlijk geen SHIT met gezondheid of dood, dat gun ik helemaal niemand, begrijp me vooral niet verkeerd. Waar ik op doel is een lekkere periode vol met bakken shit óf ‘gewoon’ een heerlijke gigantische kutperiode (hoe heftig ook!) óf een maand alleen maar Blue Mondays en dan gecombineerd met een dry january, 'fantastisch'!  Zo’n tijd in je leven dat je je zó ongelooflijk klote voelt dat je denkt: het kan me écht allemaal gewoon geen zak meer schelen, Fuck it!, de hele wereld is shit, ik voel me klote, iedereen is stom dus het maakt ook allemaal geen zak meer uit. Dat je elke ochtend door de bossen loopt te klootviolen ‘want dat is blijkbaar gezond’ maar dat je door die gigantische bomen de bossen gewoon niet meer ziet. Dat je alleen maar loopt te denken en te stampen en te blazen en geen idee hebt waar de uitgang is, hoe dit ooit nog goed kan aflopen…

Het hoge woord is eruit: Ik word miljonair! Wat een bizar, krankzinnig, compleet kansloos idee is dit, hoor ik velen van jullie denken. En dat dacht ik ook? Tot zeer kort geleden.