Als het even Klote gaat!

Het is 25 februari 2020 als de eerste ‘geruchten’ met betrekking tot Corona ons land binnendringen. Ik weet het nog precies want de eerste ‘besmetteling’ kwam uit Loon op Zand en precies die dag stond ik met Bumba en opa bij de carnavalsoptocht in datzelfde Loon op Zand. Feestend en dansend en confetti gooiend en bovenal nietsvermoedend dat de komende maanden in een complete chaos zouden veranderen. 16 maart 2020 sprak Premier Rutte tijdens een persconferentie de volgende woorden uit: “Ik heb vanavond geen gemakkelijke boodschap voor u…” Ik deed op dat moment, naast mijn werk, een opleiding op de fotovakschool in Eindhoven. Ik zat in mijn afstudeerjaar en had gave grootse plannen. We zouden een heuse expositie gaan organiseren en ik zou mega grote portretten tentoon gaan stellen. Ik zag het al helemaal voor me. Close-up portretten van kinderen, ruw en puur, die megagroot in een hele gave ruimte (die hadden we al gevonden) opgehangen zouden worden. Elke nacht droomde ik van deze droom. Totdat 16 maart alles veranderde en ik in één week tijd mijn kinderen alle vloekwoorden die er maar bestaan heb aangeleerd! Zó boos was ik op die K-corona, op Rutte omdat hij de hele flikkerse boel dichtgooide, op de fotovakschool omdat die zeiden dat we wél gingen afstuderen maar dan online (hoe dan?!) en op Roberto (geen idee waarom maar hé het luchtte wel lekker op!). Mijn hele droombeeld wat ik had, stortte ineens in. En na een week vloeken, tieren en me héél zielig vinden, dacht ik: hier schiet ik dus écht geen ene moer mee op en dit negatieve gedoe helpt me geen zak verder. Kappen dus mevrouw Koolen! 'Kap met dat gezeur en kijk gewoon wat er wel is.' En ik kan je zeggen dat was niet heel veel, of nou er was wel heel veel maar dan vooral heel veel kind, heel veel speelgoed, heel veel energie en heel veel zooi door mijn hele huis. Oftwel ik leefde binnen één week in een compleet gekkenhuis. Guusje was 13 en zat net op het Middelbare en zat boven op zolder met slechte WIFI zuchtend en kreunend online lessen te volgen, Job was 10 jaar en toen al niet dol op school dus gooide zijn thuiswerk direct aan de kant en zat gniffelend te gamen op zijn kamer en ‘onze baby’ was 3 jaar en veranderde de woonkamer binnen luttele seconden in een heus Monkeytown. Oh ja en ons Roberto vertrok elke dag naar een ‘rustoord’ in Waalwijk want tja sommigen hadden geluk en mochten wel gewoon op locatie blijven werken. Ik had die dikke vette mazzel helaas niet omdat mijn bedrijf binnen no-time álles geregeld had om ‘lekker’ thuis te kunnen werken. In de HEL, welteverstaan. Want dat was het. Met één puber, een pre-puber, een baby en een gefrustreerde pre-midlife moeder heb je de perfecte mix om binnen no-time een gekkenhuis te vullen. En om dit dagelijks ‘leed’ een beetje te verzachten begon ik al heel snel met het schrijven van verhalen. Elke dag schreef ik als een soort therapie een verhaaltje op Facebook over wat er die dag zoal was gebeurd. En dat was veel kan ik je vertellen. Alleen de frustratie m.b.t. tot mijn afstuderen bleef, aangezien ik mensen wilde fotograferen maar die mensen moesten ineens op afstand blijven, ik mocht niemand meer thuis ontvangen. Dus ging ik zomaar wat aanklooien. Op een avond kocht ik de puber om met heel veel snoep en begon ik van haar in mijn studio portretten te maken. Corona-proof en met een mondkapje op & WC-rollen in haar haar. Een doorslaand succes: NOT! Dus weer chagrijnig want ook dit idee voelde als mislukt. Maar wat kan dan wel? En toen ik het écht niet meer wist en op een gegeven moment compleet afgemat achter mijn laptop aan de keukentafel zat, gefrustreerd om me heen keek naar de chaos en ik de wanhoop nabij was, kreeg ik een helder moment. Want tja mevrouw Koolen, jij bent toch zo dol op het vastleggen van eerlijke, pure momenten, nou kijk eens om je heen. De verhalen én mooie plaatjes (en ook de zooi ja!) liggen hier voor het oprapen! En zo ontstond mijn idee voor mijn nieuwe corona-proof afstudeerproject. Ik zou een reportage gaan maken over deze bizarre coronatijd en hoe dat was met thuiswerken, lockdowns, opaatjes en omaatjes, persconferenties, mondkapjes etc. En zo geschiedde… De hele dag lag ik als een soort Edwin Smulders met mijn camera tussen het speelgoed om de mooiste foto's te maken. Wat weer veel frustratie opriep bij vooral de pubers maar vooruit die hebben geheel ter compensatie een trampoline van mij gekregen dus hadden geen poot meer om op te staan. En toen dacht ik ineens als ik die foto's nu eens combineer met die dagelijkse verhaaltjes en hoppa, een GEWELDIG idee was geboren. Oftwel, op 6 juni 2020 ben ik afgestudeerd aan de fotovakschool met mijn eerste boek ‘#BLIJFTHUIS Fotodagboek in Coronatijd’. En toen brak ineens de positieve pleuris uit. Want waar voorheen voor mijn gevoel écht alles mis ging, ging nu ineens alles in tig-voud goed. Ik kreeg een telefoontje van de krant (had ze zelf gemaild maar hé ze moeten maar terugbellen hè!) en er verscheen een paginagroot artikel over mijn boek in het Brabants Dagblad. Ik deed mee aan een landelijke corona-fotowedstrijd en zeker vier van mijn foto’s werden uitgekozen en hingen op een expositie in museum Hilversum én verschenen in het boek 'Pandemic'. En als klap op de vuurpijl werd één foto van Guusje met mondkapje, die we samen achter in mijn studio hadden gemaakt, uitgekozen tot promotie foto van diezelfde expositie en verscheen op een metershoog doek aan museum Hilversum. De eerste keer dat ik dat zag, was ik zo intens gelukkig. Je eigen foto, je eigen meisje, hangend aan museum Hilversum. Dan ken je toch wel janken van geluk, en zo geschiedde! En zie hier ook een foto met Guusje voor mijn foto samen met William Rutte, dat is toch gaaf. En lieve mensen nou ga ik écht niet als een soort positivo goeroe lopen roepen dat je altijd positief moet zijn want soms is het leven gewoon even ontzettend KLOTE en mag je een potje janken en je K*T voelen échter daarna raap je het hele zooitje (jezelf) weer bijeen, tover je die lach op je smoel en ga je bedenken wat er WEL is. Nou en soms duurt dat even en soms is het er direct maar heb vertrouwen want het komt goed.  Want als jij je fucking best doet om positief te blijven dan zal het leven jou ook heel veel positiviteit teruggeven. Daar ben ik van overtuigd.  En dat klinkt natuurlijk allemaal een beetje als zweverig gelul maar ik geloof het wel. En weet je lieve mensen, naast positief proberen te zijn, klooi ik er ook maar gewoon een potje op los hè. Maar dat doen we allemaal hoor, geloof me maar. Niemand weet precies wat hij aan het doen is en wat het leven voor hem of haar in petto heeft. Juist dat gepruts maakt het leven toch geweldig! Ook nu zit ik in zo'n fase dat ik denk "Waar the fuck gaat dit in godsnaam naartoe?" En ik zeg jullie eerlijk, ik heb geen idee! Ik heb 1000 ideeën waar ik er elke dag wel eentje van uitwerk, mega-enthousiast over ben om hetzelfde idee vervolgens weer in de kliko te flikkeren en zo maak ik mijn gezin dus krankjorum. Maar hé dat maken ze mij ook zo vaak dus 'no merci from me!" En dan laat ik het ook gewoon weer ff los, vertrek ik een dagje in mijn uppie naar de sauna, ga ik biertjes tappen op een festival, het maakt allemaal niet zoveel uit zolang je maar gewoon doet wat je leuk vindt dan komt het allemaal goed. Want ook nu ligt het ultieme idee al ergens om mij heen te wachten, en als ik het straks zie en ik pak het bij zijn oren, man man man dan gaat mevrouw Koolen knallen hoor. Heb vertrouwen lieven mensen! Geluk is voor iedereen, en we klooien allemaal maar wat aan, geloof me nou maar. Michosje Ratelband kan het weten. Mooie dag allemaal!

En ja, ik vind het dus héél leuk om jullie reacties te horen dus schroom niet en knal al je positiviteit er hieronder lekker uit. Wie weet kunnen we elkaar nog een beetje inspireren.